A conservación dos restos arqueolóxicos á intemperie é un gran reto, posto que son vulnerables e susceptibles da constante destrucción.
En Viladonga temos grandes problemas para conservar os restos dos muros das vivendas, xa que presentan graves alteracións. O castro é unha gran ruína, trátase dos restos dos edificios arruinados do poboado, abandonados e, de algún xeito enfermos. Para entendernos o castro ten “unha enfermidade crónica” e debe estar a tratamento por sempre. Cando se construiu foi concebido para ser habitado, vivido e , polo tanto tanto, tiña un mantemento constante para estar en bo estado. Agora temos os restos do poboado, un ben patrimonial, e debemos asemade conservalos en bo estado cun mantemento continuo, periódico para que poidan ser lexibles e comprensibles.
colocación das losas de protección na E54
Sobre as lousas medra unha linda flor de cor rosada
Unha das solucións ao problema de deterioro é a colocación dunha protección na cabeceira dos muros, consiste na colocación duns tellados, os que lles faltan ás vivendas , e así protexemos o interior dos paramentos dos efectos destrutivos da auga nos seus diversos estados líquido, xeo e neve. Esta protección compónse dunha lousa e por riba unha capa vexetal que illa de choiva, neve, xeadas e os danos que ocasionan.
Debuxo do muro, a lousa e a capa vexetal de protección.
A neve por riba do sistema de protección da cabeceira do muro
Vivienda tradicional do norte de Europa cunha cuberta vexetal
Falamos do Castro 